Θυμάμαι...

Θυμάμαι την Ανακομιδή των λειψάνων του Αγίου Γεωργίου του εξ Ιωαννίνων από τον Ιερό Ναό του Αγίου Αθανασίου στο καινούργιο Ναό του Αγίου Γεωργίου, στην Πλατεία Πάργης. Μαθητές του Ιεροδιδασκαλείου συμμετείχαμε στην τιμητική συνοδεία της μεταφοράς των Λειψάνων του Αγίου. Η Ανακομιδή έγινε παρουσία του τότε Μητροπολίτη Ιωαννίνων Σεραφείμ και με την παρουσία δεκάδων Αρχιερέων από όλα τα μέρη της Χριστιανοσύνης,χιλιάδων Ιερέων και εκατοντάδων χιλιάδων πιστών από όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό. Η πόλη των Ιωαννίνων και εμείς οι Βελλαϊτες, που βρεθήκαμε τόσο κοντά, ζήσανε ανεπανάληπτες και μοναδικές στιγμές συγκίνησης και κατάνυξης.

Θυμάμαι τους καθηγητές μου :

 To Διευθυντή μας  Αριστείδη Χαρατσή , έναν  εξαίρετο  άνθρωπο , που όταν πλησίαζε  στους κοιτώνες των σπουδαστών,κτυπούσε  το μπαστουνάκι  του στο δάπεδο  και έτσι μας προειδοποιούσε ότι έρχεται.

 Τον Παιδαγωγό-Θεολόγο Γιάννη Παπασπύρου, το Γυμναστή Θεόδωρο Γεωργούλη, τους Φιλολόγους Παναγιώτη Στέα, Σπύρο Σίτο, Βασίλη Αναγνωστόπουλο, το Φυσικό Νικόλαο Γκοργκούλη,το Μαθηματικό Κώστα Μωραϊτη,το Μουσικό μας Γιώργο Καραμπερόπουλο,το Γεωπόνο Ευάγγελο Τζίμα,το Δ/ντή του Δημοτικού Σχολείου Γιάννη Παππά.

 Θυμάμαι... τα ξενύχτια των Σπουδαστών την περίοδο των εξετάσεων.

 Θυμάμαι ...To Ρουβήμ και το Σαμουήλ , δύο σπουδαστές που ήρθαν από την Κένυα και φοίτησαν μαζί μας και  τις πρώτες  αντιδράσεις τους  όταν βρέθηκαν ανάμεσά μας. Σήμερα και οι δύο διακρίνονται  στους τομείς που σπούδασαν, ο Ρουβήμ στη Θεολογία και ο Σαμουήλ στην Ιατροδικαστική. Ευχάριστη έκπληξη αποτέλεσε για όλους μας η παρουσία του Σαμουήλ στην εκδήλωση, που έγινε στα Εκπαιδευτήρια ΓΕΙΤΟΝΑ στις 28 Μαϊου 2010.

Θυμάμαι...Τη συγκομιδή των αχλαδιών και των μήλων και το μάζεμα του καλαμποκιού με το γεωπόνο μας το Βαγγέλη Τζίμα

Θυμάμαι...  Το μπαρμπα Ντάρα,το καλοκάγαθο αυτό γεροντάκι που με περισσή αγάπη φρόντιζε για το φαγητό μας, τον μπαρμπα Γιάννη τον Καλιαρέκο ,πού όλο μας γκρίνιαζε  αλλά μας αγαπούσε,  το μπαρμπα Μήτσο τον Υφαντή ,το μάγειρα , που έκανε ό,τι μπορούσε για να μας ευχαριστήσει.

Θυμάμαι...Tις  ελεύθερες ώρες που τις περνούσαμε κατά ομάδες. Πολλοί  έκαναν   βόλτα στην αυλή ή περίπατο στις πηγές. Κάποιοι έπαιζαν επιτραπέζια παιχνίδια στο Εντευκτήριο της Σχολής. ΄Αλλοι διάβαζαν στη βιβλιοθήκη και οι ποδοσφαιρόφιλοι έπαιζαν μπάλα στο γήπεδο.

Θυμάμαι ... Το απόγευμα του Σαββάτου πολλοί απουσίαζαν με άδεια . Πολλοί πήγαιναν βόλτα στο Καλπάκι , όπου στο καφενείο  του Λάκη Αρβανίτη με ομελέτα και κρασάκι περνούσαν όμορφες στιγμές ακούοντας λαϊκή  μουσική.

Θυμάμαι... Τους συσπουδαστές μου Σπύρο Πορφυρίου  από την Κόνιτσα, Γιάννη Τζαφέα από το Μέτσοβο,Κώστα Λαζαρίδη από τα Ραβένια και Δημήτρη Γεωργόπουλο από την Κόνιτσα, που  πολύ νωρίς τους αποχωριστήκαμε.

Θυμάμαι ...Τον Αρχιεπίσκοπο Σεραφείμ μαζί με καθηγητές του Ιεροδιδασκαλείου.

Θυμάμαι... Το πουλμανάκι της Βελλάς.

Αναμνήσεις... Συγκίνηση...Περασμένα αλλά αξέχαστα χρόνια.Τότε αυτό το ¨ άτιμο¨ δε χαλούσε ποτέ. Μάταια κάθε πρωί περιμέναμε...Θυμάμαι τους καθηγητές μας κάθε πρωί, πάντα στην ώρα τους, να κατεβαίνουν από αυτό. Και μεις απογοητευμένοι βαδίζαμε προς τις τάξεις. Ζωντανή ανάμνηση το πουλμανάκι της Βελλάς. Ωραία χρόνια...

Θυμάμαι... 

Βελλαϊτικη Ανάμνηση...

“…Με νοσταλγία και πίκρα…»

25^η Μαρτίου 1959..! Πριν 52 χρόνια , ακριβώς…

Ημέρα εθνικής γιορτής..! Στη Βελλά, όπως κάθε γιορτή, αποκτούσε το «δικό» της χρώμα…

·          «Γιατί να μην είμαι, σήμερα, στα Γιάννενα…

·         Μου έφτανε το  βουητό της πλατείας. Εκείνο το ατέλειωτο πήγαινε – έλα από την “Έσπερο” μέχρι το μέχρι το «Στρατηγείο»..

·         Ας ήταν ένας γύρος στην Παραλίμνια του κάστρου...Λίγο πιο πέρα από το άγαλμα του Σκυλόσοφου, που άρχιζε το σκοτάδι…;

·          Ας ήταν ένας περίπατος απλός. Μακριά από την αυστηρότητα και τη σιωπή της Βελλαϊτισσας...Ένας περίπατος της προσδοκίας και της ονειροπόλησης στα στενοσόκακα και τις γωνιές των Ιωαννίνων, που γινόταν όμορφες μνήμες, στιγμές γλυκές..!

Όμως, το “μενού” της 25^ης Μαρτίου του 1959 , που θυμάμαι, είχε μια γεύση πολύ πιο «αρμυρή» από τον Βακαλάο του   Μπάρμπα Ντάρα, που κρατούσε το έθιμο της γιορτής...

Τρεις φίλοι και συμμαθητές της Β΄ Διδασκαλείου κατηφόρισαν προς το Καλπάκι. Έφτασαν στη διασταύρωση και... έβλεπαν τα αυτοκίνητα να περνούν...Κάποια στιγμή βρέθηκαν πεινασμένοι στην Ταβέρνα του Φαϊτά. Κάτι καλύτερο θα έβρισκαν για να χορτάσουν την πείνα τους από το Βακαλάο – σκορδαλιά του Μπάρμπα -Ντάρα...

Ο Ταβερνιάρης στρίβοντας το παχύ μουστάκι, έδωσε εύκολα τη λύση: Άνοιξε στα σβέλτα την προπολεμική κονσέρβα και με κρυφό χαμόγελο, κλείνοντας το μάτι στα «παιδιά» του, σέρβιρε το μπρούσκο κρασί που «ανασταίνει» πεθαμένο.. .

Λίγες γουλιές μας ήταν αρκετές για να μισοβλέπουμε θολό το τοπίο. Δεν θα περιγράψω την “Οδύσσεια “ της επιστροφής. Θα σταθώ μονάχα στην «οδύνη» της…

Καθώς μπαίναμε στη σχολή, με πλήρη και ανέλεγκτη ευθυμία, αντικρίσαμε το φαρμακερό βλέμμα του εφημερεύοντα  καθηγητή…Μας “υποδέχτηκε” στην είσοδο με οργισμένες νουθεσίες….

Δεν θα περιγράψω ούτε τον «γραφικό» διάλογο με τον καθηγητή. Λέξεις, λέξεις πολλές κατρακυλούσαν από το συνήθως μειλίχιο και καλωσυνάτο ύφος του για την “ανήθικη”, τη ”βρώμικη”, την “απαράδεκτη” την «επονείδιστη» συμπεριφορά μας….

Εκείνο που θυμάμαι καλά, μέσα στη θολούρα και τη ντροπή, που γινόταν όψιμη ¨συνειδητοποίηση¨ της παρεκτροπής μας,   ήταν η απροκάλυπτη απειλή του: Θα σας κανονίσω αύριο και τους τρεις…!.

Ως εδώ, τελειώνει η πρώτη πράξη του μικρού δράματος. Άλλωστε, το επεισόδιο δεν ήταν ούτε πρωτότυπο, ούτε ανεπανάληπτο… Οι μεγαλύτεροι από μας το ήξεραν καλά και μας το είχαν διδάξει…Σημασία έχει αυτό που ακολούθησε την επόμενη μέρα…

Πλήρης ανατροπή του σχολικού προγράμματος. Οι καθηγητές, παρ’ ότι είχαν προσέλθει κανονικά με το πουλμανάκι, περιέργως, δεν ανέβαιναν στις τάξεις. Και δεν ανέβηκαν εκείνη την ημέρα μέχρι το μεσημέρι , οπότε πήγαμε όλοι κατευθείαν για φαγητό…Το τι γινόταν στις τάξεις δεν περιγράφεται…Χαράς ευαγγέλια για την απρόσμενη αργία…Όμως, κανείς δεν γνώριζε το λόγο της απουσίας των καθηγητών. Εκτός από τους τρεις εγκαλούμενους μαθητές. (Ένας από αυτούς ήμουν και εγώ…)

Είχαμε προσαχθεί ενώπιον του Συλλόγου των καθηγητών, στο ισόγειο του Δεσποτικού (εκεί ήταν το γραφείο του Διευθυντή και των καθηγητών) σε μια αφόρητη διαδικασία σχολαστικής, οδυνηρής και ταπεινωτικής «ανάκρισης»..! Έχω ολοζώντανες στη μνήμη μου τις παραλλάξεις της καθηγητικής οργής και της ανεπαίσθητης επιείκιας.. Τελικά, επεκράτησε η ηθική των τύπων και η λογική των διατάξεων…

Ακόμη γυρίζει στ΄ αυτιά μου η βροντώδης φωνή του Διευθυντή…»

«…Με απόφαση του Συλλόγου των καθηγητών οι δύο από τους τρεις συμμαθητές σας αποβάλλονται από τη σχολή, με μειωμένη διαγωγή. Ο τρίτος (δηλαδή εγώ), επειδή θεωρούμε ότι παρασύρθηκε, τιμωρείται με την ίδια ποινή ,   αλλά με αναστολή τριών χρόνων. ( !....) . Είπε και κάτι άλλα ο Διευθυντής , για να θεμελιώσει σε εδραία βάση    το σκεπτικό της απόφασης…

Πολύ αργότερα συνειδητοποίησα τις επιπτώσεις της απόφασης…Όταν σε αλλεπάλληλες επισκέψεις τους οι Γονείς των αποβληθέντων εκλιπαρούσαν για κατανόηση, για άφεση των «αμαρτιών» που παιδεύουν περισσότερο τους γονείς ….

Σήμερα, τόσα χρόνια από τότε θα αποφύγω να αξιολογήσω το δραματικό όπως εξελίχτηκε γεγονός…. Γιατί θέλω να διατηρώ μέσα μου τη θετική προσφορά της Βελλάς, που ήταν απείρως μεγαλύτερη… Θέλω να νιώθω (παρά ταύτα) ευγνωμοσύνη ανυπόκριτη στους τιμωρούς Καθηγητές μου, που χάραξαν στην ψυχή μου μια μνήμη οδυνηρή, μια ανάμνηση γεμάτη πίκρα , βουτηγμένη, όμως, στη γλυκιά νοσταλγία των Βελλαϊτικων χρόνων…

18-6-11                                                                Γιώργος Τσούκας

Το ανωτέρω κείμενο είναι απόσπασμα από ομώνυμο άρθρο του κ. Γεωργίου   Τσούκα – Βελλαϊτη Εκπαιδευτικού .       

                                                                        ------------------------------------------------

Ο Βελλαϊτης Γιώργος Βλέτσας Θυμάται...

                                                        Μια αξέχαστη ιστορία «κατά το Μάιο» του 1969

Ήταν ένα Σάββατο το Μάιο του ’69 στην τάξη, όταν βρέθηκα λίγο μετά το ΟΧΙ να κάνω ωτοστόπ. Και να ‘σου, προβάλει αγκομαχώντας στην ανηφορίτσα λίγο μετά το ΟΧΙ προς το ΦΑΪΤΑ το σαράβαλο πουλμανάκι με τους καθηγητές. Για κακή μου τύχη ήταν ξέφωτο και δεν μπόρεσα να κρυφτώ. Μπροστά καθόταν  ο Διευθυντής και πίσω οι άλλοι καθηγητές. Ακολούθησε ο παρακάτω διάλογος, όπως  μας τον μετέφερε ένας σπουδαστής της Σχολής που βρισκόταν στην τελευταία θέση:

Διευθυντήςς: Ε! Ποιος είναι αυτός;

Καθηγητής: Αυτός, κύριε Διευθυντά;;;; Ο Βλέτσας;; Πού τον χάνεις, πού τον βρίσκεις, στα Γιάννενα!! Μόνιμος αδειούχος!

Συνέχισαν το δρόμο τους κι εμένα με πήρε ένα αυτοκίνητο που πέρασε λίγο μετά, αλλά βρέθηκα στα Γιάννενα πριν φτάσει το πουλμανάκι. Για δεύτερη κακή μου τύχη, κατηφορίζοντας στο ΠΑΛΛΑΔΙΟ ξαναπέφτω μπροστά στο πουλμανάκι. Τότε ο Δ/ντής χτυπάει το μπαστούνι του  κάτω και λέει:

«Ε! πότε βρέθηκε αυτός εδώ;;; Δεν τον αφήσαμε στο ΟΧΙ;; ».

Και απαντάει ο καθηγητής: «Αυτόν, κύριε Διευθυντά;;; Τον Βλέτσα;;; ΚΑΙ ΠΟΔΗΛΑΤΟ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΘΑ ΤΟΝ ΠΑΡΕΙ!!!»

...Κι έτσι έμεινε ιστορική αυτή η ατάκα.

«ΚΑΙ ΠΟΔΗΛΑΤΟ!...»

          Στην πρώτη συγκέντρωση της Βελλάς τον Αύγουστο του 1990 πήγα να χαιρετήσω τον καθηγητή , όπως όλοι, και τον ρώτησα:

«Εμένα με θυμάστε, κύριε καθηγητά;».

«Αν σε θυμάμαι;;;» μου είπε.

«Από πού;» τον ξαναρώτησα.

«Απ΄ το ποδήλατο!!!» φώναξαν όλοι οι τριγύρω και συμφώνησε κι εκείνος, καλή του ώρα...

                                      Βλέτσας Γεώργιος

Απόφοιτος του Ιεροδιδασκαλείου το 1974, από τα Γιάννενα.

Πτυχιούχος του Παιδαγωγικού Τμήματος του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

 Διευθυντής Οικοτροφείου της Βελλάς από το 1977-1979.

 Εργάστηκε ως δάσκαλος στην ιδιωτική εκπαίδευση και Δημόσια  Εκπ/ση.

Εκπαιδευτής στα  Κέντρα Επαγγελματικής Κατάρτισης πιστοποιημένος από το ΕΚΕΠΟΙΣ.

Ίδρυσε στη Θεσσαλονίκη το 1982 ένα πρότυπο εργαστήριο παραδοσιακής Ηπειρώτικης Τέχνης .

Φιλοτέχνησε τους πολυελαίους και τα κανδήλια του Ιερού Ναού Αγίου Νικολάου στην Αβάνα Κούβας, όπου του απονεμήθηκε και τιμητική διάκριση από τον τότε Υπουργό πολιτισμού της Κούβας.

   Θυμάμαι...

 Ο Δντής μας Αριστείδης Χαρατσής ομιλεί σε              Ο Σαμουήλ Ντουγκουτζάου σε εκδήλωση

          εκδήλωση στο στάδιο της Σχολής.                                               του Συνδέσμου μας.

Οι σπουδαστές με τον Αρχιεπίσκοπο Σπυρίδωνα                Επίσκεψη στο Ιεροδιδασκαλείο

Οι Βελλαϊτες θυμούνται....VIDEO

 Κώστας Καψάλης , Δήμαρχος  Δήμου Πωγωνίου

Γιάννης  Ντάλλας, Αντιδήμαρχος  Δήμου Πωγωνίου