ΕΚΔΡΟΜΕΣ

 Με τον Πάπα Παύλο τον ΣΤ' στο Βατικανό το 1963            Με  τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο στο

                                                                                                              Πατριαρχείο στην Κωνσταντινούπολη το 2010

 

Κάντε ΚΛΙΚ στο ΜΕΝΟΥ για να δείτε την εκδρομή που σας ενδιαφέρει.

 

                                           ΑΛΒΑΝΙΑ: Αίνιγμα και πραγματικότητα

Σχόλιο για την περσινή εκδρομή στη γειτονική χώρα

Γράφει ο Χρήστος Τίκας

Όλοι μας λίγο ή πολύ έχουμε τα ταξίδια στην καρδιά μας. Μας αναζωογονούν και μας γεμίζουν γνώσεις για άγνωστους τόπους, νέους λαούς και νέες ιστορίες.

Εμείς οι Βελλαϊτες όμως σίγουρα είχαμε μια ταξιδιωτική πορεία στο μυαλό μας, για την Αλβανία. Χώρα κλειστή και απομονωμένη για πολλά χρόνια, χώρα μυστηριώδης. Οι συμμαθητές  από τη Βόρειο Ήπειρο στη σχολή μας, περιέγραφαν τις δυσκολίες των συμπατριωτών μας και τις προσπάθειές τους να δραπετεύσουν. Πόσοι και πόσοι δεν χάθηκαν στις ρεματιές και στα ποτάμια, στο δρόμο για την Ελλάδα.

Ο Σεραφείμ ξέραμε πως έδινε τιτάνιο αγώνα για τους Βορειοηπειρώτες, όπως και ο δάσκαλος  Γιάννης Παππάς.  Οι περιγραφές των συμμαθητών μας συγκλονιστικές , καρφώθηκαν στη μνήμη μας. Έτσι όλα αυτά έκαναν την Αλβανία ακόμα πιο μυστηριώδη. Εκείνο όμως που προκαλούσε το μυαλό μας πιο πολύ απ’ όλα ήταν η μπάρα της Αστυνομίας στο Καλπάκι. Πηγαίναμε εκεί κοντά και παρακολουθούσαμε τον έλεγχο των Αστυνομικών στους πολίτες, βάζοντας χίλια δυο στο μυαλό μας για το τι θα γίνεται «μέσα». Δεν έλεγαν Αλβανία, αλλά «μέσα», το οποίο εμείς οι έφηβοι το ερμηνεύαμε ως φυλακή. Τους Βελλαϊτες δε που τα χωριά τους ήταν πέρα από το Καλπάκι τους θεωρούσαμε ήρωες που ζούσαν τόσο κοντά στα σύνορα, νομίζω δικαίως.

 Πέρασαν τα χρόνια της Βελλάς, χωρίς ποτέ να μάθουμε τίποτε περισσότερο και φύγαμε με το ερωτηματικό: «Θα μπορέσουμε ποτέ να επισκεφθούμε τη γειτονική μας χώρα;»

Μόλις άνοιξαν τα σύνορα στα τέλη της δεκαετίας του ΄80,έτρεξα από τους πρώτους στην Αλβανική Πρεσβεία για βίζα, σε μια οργανωμένη εκδρομή δασκάλων. Επί τέλους, σκεφτόμουν, ένα απωθημένο από τη Βελλά θα ικανοποιηθεί, θα γνωρίσω την Αλβανία. Πράγματι οι άδειες επίσκεψης ήρθαν για όλους τους συναδέλφους μου, όχι όμως και σε μένα. Η διάκριση με ενόχλησε, το εισέπραξα ως δυσμενή μεταχείριση, ως μορφή κοινωνικού ελέγχου. Πήγα ο ίδιος να διορθώσω την παράλειψη και οι ευγενέστατοι Αλβανοί διπλωματικοί υπάλληλοι μου εξηγούν πως δεν έγινε κανένα λάθος με την περίπτωσή μου, αλλά κόπηκα διότι πνευματικός πατέρας και ψυχή των Βορειοηπειρωτών είναι ο Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ Τίκας  τον οποίο  έχουμε στη μαύρη λίστα. Κόπηκα δηλαδή για το επίθετό μου και ό,τι αυτό συμβόλιζε για τους Αλβανούς.

Ίσως θα περίμενα να απογοητευθώ για τον αποκλεισμό μου, αλλά απλώς χαμογέλασα, μάλλον από ικανοποίηση και τράβηξα κατ’ ευθείαν στο  Αρχιεπισκοπικό Μέγαρο να συναντήσω το Σεραφείμ. Του μετέφερα όλο το περιστατικό. Ήταν καθιστός και πετάχτηκε πάνω λέγοντας  :

---Δε μας θέλουν μία φορά αυτοί, δεν τους θέλουμε δέκα εμείς.

Αγέρωχος και ευθυτενής, όπως πάντα.

Τα χρόνια περνούσαν, έπαψα πια να έχω ενδιαφέρον να κάνω αυτό το ταξίδι στη γειτονική μας χώρα, διότι πέρα από την επιθυμία, υπήρχε και ένας φόβος. Άσε που στα αυτιά μου αντηχούσαν ακόμα τα λόγια του Μακαριστού Σεραφείμ.

 Παρενθετικά καταθέτω και ένα παρόμοιο περιστατικό με τον Μακαριστό. Με έβαλε κάποτε να αναζητήσω τις ρίζες μας, τις ρίζες των Τικαίων, να βρούμε την καταγωγή μας. Λέγαμε πως ίσως η καταγωγή μας είναι από την Ήπειρο, λόγω των κοπαδιών που είχαν οι παππούδες μας και εγκλωβίστηκαν στη Θεσσαλία, προσθετικά ενίσχυε αυτό και το δισύλλαβο επίθετό μας, αλλά είπαμε να έχουμε κάτι πιο έγκυρο και έτσι μου ανέθεσαν αυτό το έργο. Ψάχνοντας σε Δήμους και Ληξιαρχεία μετά από καιρό βρήκα στοιχεία της καταγωγής μας στο Συρράκο και η έρευνα φυσικά ήταν ακόμη στην αρχή. Ανακοινώνω στο Σεραφείμ τα αποτελέσματα και πως πρέπει να συνεχίσω. Μου λέει: «Κοίτα άστο, σταμάτα εκεί, μην είμαστε από τίποτα παραπάνω και βάλουμε μπελάδες…» Η ντομπροσύνη του αξέχαστη.

Όταν πέρυσι λοιπόν το καλοκαίρι του 2013 πληροφορήθηκα για την εκδρομή στην Αλβανία, δήλωσα αμέσως συμμετοχή. Όταν έχεις δίπλα σου Βελλαϊτες , φεύγει ο φόβος που με κυρίευσε όλα αυτά τα χρόνια. Όχι μόνον, αλλά κάναμε και την επιμνημόσυνη δέηση για τον παππού της συζύγου μου που σκοτώθηκε υπερασπιζόμενος το Ύψωμα 731.

Έγραψα αυτό το κείμενο, περισσότερο να ευχαριστήσω τον εμπνευστή αυτής της εκδρομής Λευτέρη Γείτονα και τους Συλλόγους Βελλαϊτών Ιωαννίνων και Αθηνών. Χωρίς αυτούς ίσως να κουβαλούσα έναν ανεκπλήρωτο στόχο μου. Τους ευχαριστώ απ’ την καρδιά μου.