ΠΡΩΤΟ ΒΡΑΒΕΙΟ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ ΣΤΟ ΣΤΕΦΑΝΟ ΚΩΛΕΤΤΑ

Η Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών (Π.Ε.Λ.) απένειμε (προ δύο ημερών) επάξια το πρώτο βραβείο λογοτεχνίας στον Ηπειρώτη εκπαιδευτικό-συγγραφέα Στέφανο Κωλέττα, από την Κάτω Λαψίστα του Δήμου Ζίτσας Ιωαννίνων, στον 40ο Πανελλήνιο διαγωνισμό λογοτεχνίας του έτους 2021, στον οποίο έλαβε μέρος με το δοκίμιο «Γλῶσσα ποῖ πορεύῃ;».

Πρόκειται για ένα πρωτότυπο και ίσως μοναδικό κείμενο για τα ελληνικά δεδομένα, στο οποίο ο Στέφανος Κωλέττας ακολουθεί στον γραπτό λόγο του την εξελικτική πορεία της Ελληνικής Γλώσσας διά μέσου των αιώνων, αρχίζοντας από την καθιερωμένη σήμερα δημοτική γλώσσα του μονοτονικού συστήματος και φτάνοντας στη γλώσσα των αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων και των Ομηρικών Επών, κατά τρόπο ομαλό και καλλιεπέστατο.

Καταδεικνύει τα πλεονεκτήματά της, την ικανότητά της να προσαρμόζει τα δομικά της στοιχεία σε κάθε χρονική περίοδο, χωρίς ποτέ να χάνει τον πλούτο του λεκτικού της υποβάθρου, την πληρότητά της, την αυτάρκειά της, αλλά και τη διαχρονική της αξία.

Ο Στέφανος Κωλέττας τιμά συνεχώς τα Ελληνικά και κυρίως τα Ηπειρωτικά Γράμματα και έχει τιμηθεί κατά διαστήματα με πολλά άλλα βραβεία, επαίνους και διακρίσεις. Έχει συγγράψει μέχρι τώρα περί τα είκοσι βιβλία, τα περισσότερα από τα οποία έχουν παραχωρηθεί δωρεάν σε τοπικούς φορείς (Νομαρχία, ΤΕΔΚ, Περιφέρεια, Δήμους Πασσαρώνος, Ευρυμενών, Μολοσσών και τα τελευταία στον Δήμο Ζίτσας) από τους οποίους διανεμήθηκαν επίσης δωρεάν σε κάθε ενδιαφερόμενο.

(Όπως αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα «RΟΜΙΑNEUS”)

ΤΟ ΔΟΚΙΜΙΟ ΠΟΥ ΕΛΑΒΕ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΒΡΑΒΕΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ:

Γλῶσσα ποῖ πορεύῃ;

(Ένα κείμενο που ακολουθεί την εξελικτική πορεία της Γλώσσας μας).

ΤΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΚΩΛΕΤΤΑ

Με το παρόν δημοσίευμα θα επιχειρήσουμε να καταδείξουμε, με κάθε δυνατή συντομία, ότι η Ελληνική Γλώσσα έχει μία συνεχή παρουσία πολλών χιλιετιών, με διακριτό γνώρισμά της την αέναη εξέλιξή της και την προσαρμογή της σε όλες τις ιστορικές περιόδους. Θα παραθέσουμε μερικά από τα πλεονεκτήματά της και θα καταδείξουμε τη διαχρονική της αξία, σε μια οφειλόμενη προσπάθεια άμυνας απέναντι στην απανταχού διαφαινόμενη και ταχύτατα επερχόμενη άλωσή της, προπάντων από εμάς τους Έλληνες. Αρχίζουμε το δημοσίευμα γράφοντας στην «καθιερωμένη» σήμερα Ελληνική Γλώσσα και προοδευτικά θα φθάσουμε στη γλώσσα των αρχαίων συγγραμμάτων και των Ομηρικών Επών, ομαλά και αβίαστα και όσο οι δυνάμεις και οι γνώσεις μας το επιτρέπουν, όπως περίπου αυτή εξελίχτηκε διαμέσου των αιώνων, αλλά με αντίστροφη πορεία, δηλαδή από το σήμερα προς το απώτερο παρελθόν.

Ισχυρίζονται κάποιοι, ότι η σύγχρονη γλώσσα μας δεν έχει σχέση με αυτή των προγόνων μας και ότι η αρχαία μας γλώσσα είναι πλέον «νεκρή». Εμείς φυσικά έχουμε αντίθετη άποψη και αυτή θα επιχειρήσουμε να τεκμηριώσουμε· ότι δηλαδή η Ελληνική Γλώσσα είναι μία, αλλά, ως εξελισσόμενη συνεχώς, προσαρμόζει σε κάθε εποχή τα δομικά της στοιχεία στην εκφορά, στη γραμματική και στη σύνταξη, χωρίς διόλου να χάνει το κυρίως λεκτικό της υπόβαθρο, εάν βέβαια αφαιρέσουμε τις κατά καιρούς πολιτογραφηθείσες ξενόφερτες λέξεις, από τους λεξικογράφους εκείνους, οι οποίοι έσπευσαν να τις καθιερώσουν στα λεξικά τους, ωσάν η Ελληνική Γλώσσα να υπολειπόταν του αντίστοιχου λεκτικού τύπου απόδοσής τους.

«Τή γλῶσσα μοῦ ἔδωσαν Ἑλληνική, στίς ἀμμουδιές τοῦ Ὁμήρου» έγραψε ο Οδυσσέας Ελύτης και «μήγαρις ἔχω ἄλλο στόν νοῦ μου, πάρεξ ἐλευθερία καί γλῶσσα» ο Διονύσιος Σολωμός, ενώ ο πανεπιστήμονας Αριστοτέλης έδωσε τον ορισμό της γλώσσας με 7 μονάχα λέξεις: «Γλῶσσα δέ ὅπως σημαίνῃ τίς ἑτέρῳ τί», δηλαδή γλώσσα είναι αυτή με την οποία μπορεί κάποιος να σηματοδοτεί κάτι σε κάποιον άλλον, κατά τέτοιον τρόπο, ώστε ο άλλος να καταλαβαίνει ακριβώς αυτό που του λέει. Με άλλα λόγια η γλώσσα στην έκφραση του λόγου μας χρειάζεται σαφήνεια, ενάργεια και πληρότητα, προκειμένου να μεταδώσουμε στους άλλους επακριβώς αυτό που θέλουμε να τους πούμε.

Το ακαταμάχητο τεκμήριο των τριών χιλιετηρίδων ύπαρξης των Ομηρικών Επών, σε μια τέλεια και πληρέστατη Ελληνική Γλώσσα, οδηγεί αφ’ εαυτού στο επίσης ακαταμάχητο συμπέρασμα, ότι η γλώσσα αυτή δεν επινοήθηκε αυτομάτως σε μια δεδομένη χρονική στιγμή, αλλά ήταν άρτια επεξεργασμένο διανοητικό προϊόν της ίδιας προϋπάρχουσας γλώσσας, άγνωστο προ πόσων ακόμη χιλιετηρίδων. Η δε σταδιακή διαφορετικότητα παράθεσης-έκφρασης αυτής, στα μεταγενέστερα του Ομήρου συγγράμματα, καταδεικνύει την ικανότητα της συνεχούς εξελικτικής διαδρομής της και της απρόσκοπτης προσαρμογής της σε όλες τις μετέπειτα περιόδους.

Τά περί τῆς λεγόμενης «Ἰνδοευρωπαϊκῆς ὁμοεθνίας» καί «Ἰνδοευρωπαϊκῆς ὁμογλωσσίας» εἶναι, κατά τή γνώμη μας, θεωρίες ὑποθετικές, χωρίς κανένα ἀπολύτως ἱστορικό, φιλολογικό ἤ ἀρχαιολογικό ἔρεισμα. Εἶναι θεωρίες ἐπίπλαστες κάποιων Ἀγγλο-Γερμανῶν εὐφάνταστων διανοούμενων, οἱ ὁποῖοι πρόδηλα ἀποσκοποῦσαν στό νά κατασκευάσουν κάποιο «ἔνδοξο παρελθόν» γιά τίς πατρίδες τους. Ποιοί ἦταν, τέλος πάντων, αὐτοί οἱ «Ἰνδοευρωπαῖοι», πού συζοῦσαν καί μιλοῦσαν ἀρχικά τήν ἴδια γλῶσσα, ὅταν οἱ Ἰνδίες ἀπέχουν σταδίους καί παρασάγγας ἀναρίθμητες ἀπό τίς βορειοευρωπαϊκές αὐτές χῶρες; Ποιοί ἦταν αὐτοί οἱ ὁποῖοι δέν μᾶς ἄφησαν κανένα ἀπολύτως σημάδι, ὄχι μόνο γιά τή συμπόρευσή τους αὐτή, ἀλλά οὔτε καί γιά τήν ὕπαρξή τους. Εἶναι κάτι ἀνάλογο μέ τήν ἕτερη μυθοπλασία, περί τῆς δῆθεν καταγωγῆς τοῦ Ἑλληνικοῦ ἀλφαβήτου ἀπό τό Φοινικικό ἤ ἀκόμη καί τοῦ δῆθεν σφετερισμοῦ του ἀπό τούς Ἕλληνες. Μόνο πού οἱ Φοίνικες ξέχασαν νά μᾶς ἀφήσουν συγγράμματα καί πραγματεῖες, ἱστορίες, ποίηση, δράματα, φιλοσοφία, καί χίλια δυό ἄλλα γραπτά μνημεῖα, μέ τά ὁποῖα οἱ Ἕλληνες καταπλημμύρισαν τόν κόσμο ὁλόκληρον! Ὅλοι οἱ λαοί, πού εἶχαν ὁποιασδήποτε μορφῆς ἀλφάβητο, μᾶς ἄφησαν γραπτά τεκμήρια στή γλῶσσα πού χρησιμοποιοῦσαν καί τό σεβόμαστε αὐτό ἀπολύτως. Οἱ Φοίνικες ὅμως, μέ τό ὑποτιθέμενο προγενέστερο ἀλφάβητο, τί μᾶς ἄφησαν;

Ἡ Ἑλληνική γλῶσσα, μέ τόν ἀπίθανο λεκτικό πλοῦτό της καί τό ἀνεξάντλητο ἀναπαραγωγικό καί συνθετικό δυναμικό της, εἶναι ἀφ’ ἑαυτῆς αὐτάρκης σέ κάθε περίπτωση μέ πλεῖστα ὅσα πλεονεκτήματα, ἀρκεῖ ἐμεῖς νά τήν χρησιμοποιοῦμε σωστά κάθε φορά, εἴτε πρόκειται γιά αρχαία εἴτε γιά καθαρεύουσα εἴτε γιά δημοτική γλῶσσα. Ἄλλωστε τό ἀτελεύτητο λεκτικό, παραγωγικό καί συνθετικό της ὑπόβαθρο δέν διαφέρει καί πολύ μεταξύ ἑνός ἀρχαίου κι ἑνός σύγχρονου κειμένου.

Μερικά παραδείγματα θά μᾶς πείσουν περί αὐτοῦ:

Παραθέτουμε ἕνα μικρό ἀπόσπασμα ἀπό τό γνωστό προοίμιο τῆς Ὀδύσσειας, δηλαδή ἕνα ἀπό τά ἀρχαιότερα ἑλληνικά κείμενα, προκειμένου νά ἐντοπίσουμε μία πρός μία τίς Ὁμηρικές λέξεις του καί νά διαπιστώσουμε πόσες ἀπό αὐτές τίς χρησιμοποιοῦμε καί σήμερα.

«Ἄνδρα μοι ἔννεπε, Μοῦσα, πολύτροπον, ὅς μάλα πολλά/ πλάγχθη ἐπεί Τροίης ἱερόν πτολίεθρον ἔπερσεν·/ πολλῶν δ’ ἀνθρώπων ἴδεν ἄστεα καί νόον ἔγνω,/ πολλά δ’ ὁ γ’ ἐν πόντῳ πάθεν ἄλγεα ὅν κατά θυμόν,/ ἀρνύμενος ἥν τε ψυχήν καί νόστον ἑταίρων…»

Ὅλες οἱ λέξεις τοῦ κειμένου εἶναι 26 (χωρίς ἄρθρα, συνδέσμους, προθέσεις καί μόρια), ἀπό τίς ὁποῖες μονάχα τίς 4 δέν χρησιμοποιοῦμε σήμερα, δηλαδή τίς λέξεις «ἔννεπε», «πλάγχθη», «πτολίεθρον» καί «ἔπερσεν». Οἱ 17 εἶναι γνωστές σχεδόν σέ ὅλους μας (ἄνδρας, μοῦσα, πολύτροπος, μάλα, πολλά, Τροία, ἱερόν, πολλῶν, ἀνθρώπων, πόντος, ἔπαθε, ἄλγος, θυμός, ψυχή, νόστος, ἑταῖρος, καί οἱ 5 υπόλοιπες ἴδεν, ἄστεα, νόος, ἔγνω, ἀρνύμενος, σχεδόν γνωστές, ἀλλά γίνονται εὔκολα πιό γνωστές ἐάν τίς παρατηρήσουμε πιό προσεκτικά.

Παραθέτουμε ἕνα ἀκόμη ἀπόσπασμα τῆς κλασσικῆς ἐποχῆς ἀπό τόν Ἀριστοτέλη:

«Καί γάρ οὗτος ὁ κατακλυσμός περί τόν ἑλληνικόν ἐγένετο τόπον μάλιστα, καί τούτου περί τήν Ἑλλάδα τήν ἀρχαίαν. Αὕτη δ’ ἐστίν ἡ περί Δωδώνην καί τόν Αχελῶον. Οὗτος πολλαχοῦ τό ῥεῦμα μεταβέβληκε. ᾪκουν γάρ οἱ Σελλοί ἐνταῦθα καί οἱ καλούμενοι τότε μέν Γραικοί νῦν δέ Ἕλληνες».

Ἐκ τοῦ συνόλου τῶν 46 λέξεων μόνον 3-4 δέν χρησιμοποιοῦμεν σήμερον μέ τήν μορφήν καθ’ ἥν ἐμφανίζονται εἰς τό κείμενον, χωρίς αὐτό νά σημαίνῃ ότι τάς ἀγνοοῦμεν καί παντελῶς. Οἱ περισσότεροι ἐξ ἡμῶν τάς γνωρίζομεν καί αὐτάς.

Ὑπάρχει εἰσέτι ἕν πλῆθος λέξεων, τάς ὁποίας θεωροῦμεν ὡς ἀγνώστους, ἐπειδή δέν τάς χρησιμοποιοῦμεν εἰς τήν ἁπλῆν των μορφήν. Καί ὅμως καθίστανται γνωσταί, ἐάν τάς ἀναζητήσωμεν ἐντός τῆς συνθέσεως τοῦ λόγου μας. Ἐπί παραδείγματι, ἀγνοοῦμεν καί δέν χρησιμοποιοῦμεν σήμερον τό ρῆμα «ἄγω» οὔτε τό «βιβάζω». Ἅπαντες ὅμως γνωρίζομεν τάς λέξεις «παράγω-παραγωγή, προάγω-προαγωγή, διαγωγή» καθώς καί τάς λέξεις «μεταβιβάζω, συμβιβάζω, ἀποβιβάζω, προβιβάζω, διαβιβαστής» κ.ἄ. Ἐπίσης σπανίως πλέον ἐκφέρομεν λ.χ. τάς λέξεις ἵππος, ἄρτος, ἄχθος, πέδη, ἀρά, ὀφθαλμός κ.ἄ. Χρησιμοποιοῦμεν ὅμως ἐν τῇ συνθέσει τάς λέξεις «ἱππόδρομος», «ἀρτοποιός», «ἀχθοφόρος», «χειροπέδες», «κατάρα», «ὀφθαλμίατρος», διότι εἶναι ἀδιανόητον νά εἴπωμεν «ἀλογόδρομος», «ψωμοποιός» καί «ματογιατρός».

Ἀναζητήσατε λοιπόν μέσα εἰς τήν σύνθεσιν πλείστας ὅσας τοιαύτας λέξεις, προκειμένου νά διαπιστώσητε ἰδίοις ὄμμασιν, ὅτι γνωρίζετε πολύ περισσοτέρας ἑλληνικάς λέξεις ἐξ ὅσων ἄχρι τοῦδε ἐνομίζατε. Ἀναζητήσατε ὡσαύτως συγχρόνους λέξεις, αἱ ὁποῖαι ἔχουν παραμείνει ἀμετάβλητοι ἀπό τήν ἐποχήν τοῦ Ὁμήρου ἕως καί σήμερον, ὅπως «γάλα, λάχανα, σῶμα, στόμα, γλῶσσα, νοῦς, φῶς, θάλασσα, οὐρανός, σελήνη, ἄνθρωπος, ἱστορία, θεός, κόσμος, θυμός, χρόνος, νίκη, φίλος, κόρη, ἀδελφός», καί ἑτέρας εἰς χιλιάδας ἀνερχομένας. Εἰς λεξικόν τι τῆς ἀρχαίας ἀνατρέχοντες καί εἰς τυχοῦσαν αὐτοῦ σελίδαν, διαπιστοῦμεν εὐκόλως πόσας ἐκ τῶν λέξεων γνωρίζομεν καί πόσας ἀγνοοῦμεν.

Γλῶσσα τῶν γλωσσῶν ἡ καλλίστη, ἥτις ὑπό πάσης ποιητικότητος, ὀρθοεπείας καί καλλιεπείας, μέτρου καί ἁρμονίας διεπομένη, τά τῶν σοφῶν καί τῶν φιλοσόφων ὕψιστα τῆς τε διανοίας καί τοῦ στοχασμοῦ αὐτῶν κυήματα καί γεννήματα, μετά τοσαύτης περιγραφικῆς δυνάμεως ἀπετύπωσεν ἀπροσκόπτως καί ἐν πάσῃ πληρότητι, ὡς τά τοῦ Ὁμήρου θεσπέσια ἐπικά ἀριστουργήματα, τάς λεπτοτάτας τῶν ἐννοιῶν ἁπασῶν ἀποχρώσεις καί τάς κοσμολογικάς-ὀντολογικάς αὐτῶν διερευνήσεις καί διαπιστώσεις· γλῶσσα ἡ τήν ἐκκλησιαστικήν ὑμνολογίαν καί ῥητορείαν γῆθεν οὐρανοῖς, ἐν τῷ Μεσαίωνι, ἐξακτίνωσεν καί διέλαμψεν· γλῶσσα ἡ τῶν ἑτέρων γλωσσῶν τάς ὑπαρχούσας ἐλλείψεις κατά πάντα ἐπλήρωσεν καί δή τῶν ἐπιστημῶν καί τῶν τεχνῶν ἁπασῶν· ἔτι δέ καί τῆς ἀστρονομίας καί τάς τῶν οὐρανίων σωμάτων καί τῶν ἀστερισμῶν τάς ὀνομασίας ἐλληνικοῖς ἐκόσμησεν ὀνόμασιν· γλῶσσα ἡ τούς ποιητάς καί τούς λογοτέχνας ἀδιαλείπτως καί ἀστειρεύτως ἐμπνέουσα· γλῶσσα ἥν καί θεοί ταύτην λαλοῦσιν, κατά τήν τοῦ Κικέρωνος ῥῆσιν καί Μοῦσαι Ἑλικωνιάδες ταύτην φαιδρύνουσι καί Χάριτες τερπόμεναι ᾄδουσι· γλῶσσα τῶν ἁπασῶν γλωσσῶν ἡ ἀρίστη, εὐλαλουμένη καί τελειοτάτη, οὐδέποτε φθίνουσα ἀλλ’ ἀενάως ἀναπαραγομένη καί ἐκ τῶν ἰδίων αὐτῆς πρωτογενῶν λημμάτων ἀναγεννωμένη καί ἀείποτε ἐναρμονίως καί συμμέτρως ἠχοῦσα, εἴπερ ἡμεῖς ὀρθῶς τήν χρῆσιν αὐτῆς ποιούμεθα· γλῶσσα ἡ τό διά τῆς ἐννοίας μιᾶς ἑκάστης λέξεως σημαῖνον μετά τοῦ ὑπ’ αὐτῆς σημαινομένου ταυτοποιεῖ.

Ἡμεῖς δ’ αὐτοὶ, Ἕλληνες ὄντες γένει, φωνῇ τε, ἔθει, ἱστορίᾳ, αὐτόχειρες γλωσσοκτόνοι γιγνόμεθα, μήτε αἰδοῦς καὶ ὕβρεως μέτρον εἰδότες, μήτε Θέμιδος ὄπιν καὶ Νεμέσεως ὀργήν, μηδὲ Δίκης κρίσιν δεδιότες. Ὁσημέραι δὲ, εἰκῇ καὶ ὡς ἔτυχεν, πάνυ ἀβασανίστως, ὑπὸ μαλθακότητος τὸ παράπαν διακατεχόμενοι καὶ ἐν μακαριότητι ἐπὶ τὰς τῶν ἀνακλίντρων ἀγανὰς στρωμνὰς βαυκαλιζόμενοι, εἰς τὰ τῶν καθ’ ἑκάστην πλεῖστα ὅσα ἀκροάματα καὶ θεάματα ὑπὸ τῆς τηλεοράσεως πολλάκις ἐκπεμπομένων σκυβάλων ἐνδιατρίβομεν καὶ εἰς ταῦτα ἀκρίτως ἐπαφιέμεθα.

Καὶ γὰρ ἐν αὑτῇ πᾶν τι μᾶλλον τὸ εὔηθές τε καὶ εὐτελές τε καὶ φαυλεπίφαυλόν τε καὶ οὐτιδανὸν ἱκανόν ἐστιν τὰς συμπάσας ἡμῶν ἀνάγκας πληρῶσαι. Ἔτι δὲ καὶ ἡ τῆς γλώττης ἡμῶν ἅλωσις ὑπὸ τινῶν τῶν «τηλεπαρουσιαστριῶν» ἤ «τηλεαστέρων» ἐπὶ τὸ φαιδρότερον καλουμένων, εὐηθοσπερομολογουσῶν καὶ ἀκριτομυθουσῶν, παντὸς μᾶλλον μαλθακότητα καὶ γέλωτα παρὰ φύσιν ἐμποιουσῶν, μετὰ ὀφρύων τε βλεφάρων τε ὀμμάτων, παρειῶν τε καὶ χειλέων χρωστῆρι κεχρισμένων ἄγαν, μηρῶν δὲ καὶ γλουτῶν ἐν ἀφθονίᾳ καὶ μὴ μέτρον γυναικείων ἀποκρύφων γιγνωσκουσῶν, εἰς δημοσίαν θέαν τὸ παράπαν ἐκτιθέασιν, ἁμιλλώμεναι τίνα κρείττω τά πλείω τῶν γυμνῶν τοῖς θεωμένοις ἐπιδεῖξαι, ἐπὶ σκιμπόδων καὶ τριπόδων, δυσαρμόστων τοῖς σώμασι καὶ τοῖς ὀπισθἰοις αὐτῶν, πειρωμένων ἑρείδεσθαι καί εὐστάθειαν κτήσασθαι, εἰς ἀερολογίας καὶ βωμολοχίας καὶ ἀσυναρτησίας πολλάκις ἄνευ μέτρου καὶ ὁρίων ἐκτρέπονται. Οὐ μήν ἀλλὰ καὶ τῶν ἀνδρῶν οὐκ ὀλίγοι ἐπὶ ταὐτὰ συμπράττοντες καὶ συμπαρομαρτοῦντες γλῶτταν τὴν Ἑλληνίδα ἀφειδῶς σολοικισμῶν καὶ βαρβαρισμῶν τῶν καὶ «μαργαριταρίων» λεγομένων, (κοινῶς δὲ «κοτσανῶν» τὴν σήμερον ἀποκαλουμένων), πλήθουσαν ποιοῦσι καὶ ἀρκούντως «διακοσμοῦσιν».

Ἐν τῷ νυνὶ δὲ χρόνῳ ἐξέλιπεν ἐν πολλοῖς ἡ τῶν ἰδεωδῶν καὶ τῶν ἀξιῶν τῶν ἀρίστων εὐκοσμία, ἡ τῶν κρατούντων καὶ τῶν πολιτῶν εὐβουλία καὶ εὐπραξία· οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ παιδεία ἡ πάτριος τῶν παιδευτηρίων πὺξ λὰξ ἀποβάλλεται καὶ γλῶττα ἀπερισκέπτως ἐκβεβαρβάρωται ἐν ἁλώσει καὶ ἀποσυνθέσει διατελοῦσα. Σπάνιόν τι κτῆμα ἑλληνικὰς ἐπιγραφὰς ἐπὶ τῶν τῆς ἀγορᾶς καταστημάτων καὶ εἰς τὰ καθ’ ἑκάστην τῆς τηλεοράσεως ἀναρτώμενα προγράμματα ἰδεῖν.

Ἔτι δὲ καὶ τῶν ἐθῶν ἀλλοτριάζομεν, ἀλλὰ καὶ τῆς ἱστορίας ἡμῶν, χρόνου προϊόντος, ἄμοιροι καθιστάμεθα. Ταῦτα γὰρ πάντα βαρὑς ὤλεσεν αἰὼν, ἡμεῖς δ’ αὐτοὶ, ὡσεὶ ἐπιλήσμονες καὶ ἀμνήμονες, κληροδοσίαν τὴν πατρώαν ἀποποιούμεθα ἐν πολλοῖς ἐπὶ νεωτερισμῷ ἐκτρεπόμενοι καὶ ὑπ’ ὀλιγωρίας διακατεχόμενοι τὸ παράπαν. Δέδια δὲ μὴ φαυλεπίφαυλον καταστῶμεν γένος καὶ μὴ ταῦτα ἀρχὴ γένηται χαλεπωτέρας ἡμῶν εὐτελείας· κἀντεῦθεν ἀποπνιγόμεθα πάνυ χαλεπῶς ἐν τῷ πανταχόθεν διαφαινομένῳ καὶ θᾶττον ἐλαυνομένῳ πολυεθνικῷ κλύδωνι, εἰ μὴ τῶν ἀξιῶν τῶν ἀρίστων ὄλβον τε καὶ κλέος ἀνακτήσομεν ἐν φρονήσει πυκινῇ καὶ παιδείᾳ τῇ ἐξαρκούσῃ καὶ εἰ μὴ τὰ τε ἔθη τὴν τε γλῶτταν καὶ τὴν ἱστορίαν ἡμῶν εἰς τὸ ἀκέραιον διαφυλάξομεν.

Τοὺς δ’ ἐξ ἡμῶν αὐτῶν παιδείαν τὴν πάτριον ἀποποιουμένους καὶ τοὺς τῶν ἑλληνικῶν ἐκπαιδευτηρίων ταύτην ἐκβάλλοντας, τοὺς τὴν Ἑλληνίδα Γλῶτταν δόλῳ καὶ κακοηθείᾳ τιτρώσκοντας καὶ κακοποιοῦντας καὶ ἐπιβουλεύοντας, τοὺς τὴν ἱστορίαν ἡμῶν, σκοπῷ δολερῷ, παραποιοῦντας, τοὺς τὰ ἔθη ἀλλοτριάζοντας ἄγαν, τοὺς παντοίοις τρόποις ἐπιβουλὰς μηχανευομένους ἐπὶ τὰ χείρω καὶ πᾶν τι τὸ ἑλληνικὸν μοχθηρίᾳ ἀποστρεφομένους καὶ κακότητι φθείροντας, τοὺς τὸν κληροδοτηθέντα ἡμῖν πνευματικὸν φόρτον τε καὶ τέχνην καὶ σοφίαν καὶ τὰ τούτων ἐπιτεύγματα πιπράσκοντας καὶ πρὸς ἀφανισμὸν καὶ σφετερισμὸν αὐτῶν διαβουλευομένους καὶ διαπραγματευομένους, τούτους (καὶ ἑτέρους ἔτι δυναίμην ἄν ἔγωγε κατονομάσαι), μὴ Ἕλληνας, οἶμαι, καλεῖσθαι.

Μή μην οὖν ἐν τῷ κλυδωνίῳ τούτῳ εὐτελῶς τε καὶ ἀκλειῶς ἀπολοίμεθα, ἀλλ’ ἴωμεν δὴ μαχησόμενοι ὁμοθύμως περὶ γλῶτταν ἱμερτὴν, ἵνα καὶ ἐσσομένοισι ἀκεραίαν ταύτην καταλείψωμεν καὶ μὴ τὸν ἀγῶνα τοῦτον ἀπράκτως λύσωμεν· καὶ δὴ ἐν τῷ καιρῷ τῷδε χρεὸν ἐστι μὴ περὶ γλώττης ὀλιγωρεῖν, ἀλλὰ περὶ τοῦ ὀπότερος ἡμῶν πλείονα ἀγαθὰ τὴν γλῶτταν ἐργάσεται, ὡς καὶ Ἡρόδοτος περὶ πατρίδος τοιοῦτόν τι γέγραφε.

ΕΡΡΩΣΘΕΚΑΙΜΑΛΑΧΑΙΡΕΤΕΤΥΧΗΔΕΠΑΣΙΝΟΛΒΙΑΔΟΙΗΚΑΓΑΘΑΔΙΑΒΙΟΥ.

                                                                                                             Στέφανος Κωλέττας

ΒΡΑΒΕΥΣΗ ΣΤΕΦΑΝΟΥ  ΚΩΛΕΤΤΑ

Ενώπιον πλήθους κόσμου και επισήμων των τοπικών αρχών που κατέκλυσε την αίθουσα τελετών της πρώην Ζωσιμαίας Ακαδημίας πραγματοποιήθηκε στις 6 Απριλίου 2016 η βράβευση από την Ένωση αποφοίτων Ιεροδιδασκαλείου Βελλάς  Ιωαννίνων του συνδημότη μας  εκπαιδευτικού-συγγραφέα Στέφανου Κωλέττα για το σύνολο του συγγραφικού έργου του και την εν γένει συμβολή του στα Ελληνικά Γράμματα και στον Ελληνικό πολιτισμό.

Την προσωπικότητα και το έργο του Στέφανου Κωλέττα παρουσίασαν με τα καλύτερα λόγια ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων κ. Γεώργιος Καψάλης, ο φιλόλογος-ερευνητής και τέως βουλευτής κ. Μιχαήλ Παντούλας, ο  τέως πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου Δήμου Ιωαννιτών κ. Δημήτριος Γιωτίστας, η εκπαιδευτικός Σιώζου Ευαγγελία και η ιστορικός κ. Παρασκευή Τάσση. Συντονίστρια ήταν η δημοσιογράφος κ. Ελένη Ρεμπέλου.

Εντύπωση αλλά και έκπληξη προκάλεσε η ευχαριστήρια προς το κοινό ομιλία του βραβευθέντος, η οποία εκφωνήθηκε ακολουθώντας (αντιστρόφως) την εξελικτική πορεία και διαδρομή της ελληνικής γλώσσας, από τη σημερινή της μορφή μέχρι την εποχή του Ομήρου.  Μεγάλη όμως συγκίνηση προκάλεσε στο ακροατήριο μια λυρική ελεγεία σε αρχαϊκή γλώσσα, με την οποία έκλεισε την ομιλία του ο Στέφανος Κωλέττας, η οποία ήταν αφιερωμένη στον αλήστου μνήμης γιο του Νικόλαο.

Την πλακέτα απονομής τιμής  επέδωσε στον βραβευθέντα ο πρόεδρος της Ένωσης Αποφοίτων Ιεροδιδασκαλείου Βελλάς κ. Δημήτριος Φλώρος. Με παρέμβαση όμως της συντονίστριας κ. Ελένης Ρεμπέλου και υπό τα χειροκροτήματα του κοινού κλήθηκε ως συμμέτοχη στην απονομή και η σύζυγός του Σταματία, στην οποία άλλωστε έκαναν ειδική αναφορά και οι ομιλητές κ.κ. Καψάλης Γεώργιος και Παντούλας Μιχαήλ.

Την εκδήλωση κόσμησε με την εμφάνισή της η χορωδία του 27ου Δημοτικού σχολείου Ιωαννίνων, ενώ υπήρχε στον προθάλαμο και μικρή έκθεση παλιών σχολικών βιβλίων (μέρος της συλλογής του βραβευθέντος).

ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΡΙΟΣ ΚΑΙ ΧΑΙΡΕΤΙΣΤΗΡΙΟΣ ΟΜΙΛΙΑ TOY ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΚΩΛΕΤΤΑ ΚΑΤΑ ΤΗ ΒΡΑΒΕΥΣΗ ΤΟΥ ΣΤΙΣ 6 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2016 ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΩΣΗ ΑΠΟΦΟΙΤΩΝ ΙΕΡΟΔ/ΛΕΙΟΥ ΒΕΛΛΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΟ ΕΡΓΟ ΚΑΙ ΤΗ ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΟΥ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΟΛΙΣΜΟ.

Όταν ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων ανακοινώνει δημόσια ότι αισθάνεται τιμή για την παρουσίαση του έργου ενός συγγραφέα, τότε ποιο μέγεθος και ποιον βαθμό τιμής θα πρέπει να θεωρήσει για τον εαυτό του ο συγκεκριμένος συγγραφέας, όταν είδε και άκουσε και προπαντός αισθάνθηκε προ ολίγου να παρουσιάζει το έργο του ο συγκεκριμένος πρύτανης του Ιωαννίνοισιν Πανεπιστημίου εντιμολογιότατος κ. Γεώργιος Καψάλης;

Όταν δύο επίσης ελλογιμότατοι ομιλητές-παρουσιαστές, γνωστοί σε όλους μας, οι αξιότιμοι κύριοι Μιχάλης Παντούλας και Δημήτριος Γιωτίτσας, δεν βρήκαν παρά εγγκώμια να πλέξουν και επαίνους να παραθέσουν, μαζί με τις τρεις ερίτιμες κυρίες Ευαγγελία Σιώζου-Γκούντα, Παρασκευή Τάσση και τη συντονίστρια Ελένη Ρεμπέλου, πώς εγώ να τους ανταποδώσω τις οφειλόμενες ευχαριστίες μου, υπό την αιχμαλωσία και την επήρεια μιας τόσο μεγάλης συναισθηματικής φόρτισης, που μου δημιούργησαν ο καθένας χωριστά και όλοι μαζί αθροιστικά, με τα τόσο πηγαία και καλοπροαίρετα λόγια τους;

Όταν ακόμη το Δ.Σ. της Ένωσης αποφοίτων Βελλάς αποφάσισε προ ολίγων μηνών, ομόφωνα, να μου απονείμει αυτή τη μεγάλη τιμή, ενώπιόν σας,  ερίτιμες κυρίες και αξιότιμοι κύριοι, που με τιμάτε και με συγκινείτε βαθύτατα με την παρουσία σας και την αυθόρμητη διάθεσή σας να έρθετε κοντά μας, τι άλλο μπορώ εγώ να προσφέρω τόσο στον πρόεδρο κ. Δημήτριο Φλώρο και στα μέλη του Δ.Σ, όσο και σε όλους εσάς, σαν μια μικρή έστω ανταπόδοση, εκτός από την απέραντη αγάπη μου, την απεριόριστη εκτίμησή μου και τη μέγιστη ευγνωμοσύνη μου σε όλες και όλους σας;

Εἶναι μιά τόσο δύσκολη στιγμή γιά μένα, ὄχι γιατί δέν θέ μποροῦσα νά βρῶ τίς κατάλληλες λέξεις καί τά λόγια ἐκεῖνα πού ἁρμόζουν στήν περίσταση, ἀλλά ἐπειδή διαισθάνθηκα ἐκ τῶν προτέρων, ὅτι οἱ ἐσωτερικές συναισθηματικές διεργασίες, πού θά συντελοῦνταν αὐτές τίς τόσο συγκινησιακές καί τόσο βαθιά ἀνθρώπινες στιγμές, θά ἦταν ἀπό μόνες τους ἔκδηλες καί διάχυτες στά χαρακτηριστικά τοῦ προσώπου μου, ἀλλά καί ἱκανές νά επικοινωνήσουν νοερά μέ τούς δικούς σας ἐνδόμυχους συναισθηματικούς δέκτες. Ἐκείνους τούς  δέκτες πού μποροῦν νά δημιουργήσουν αὐτομάτως τήν ἀμοιβαιότητα μιᾶς ἀμφίδρομης σχέσης, σέ μιά δεδομένη καί μοναδική στιγμή νοερῆς μέν ἀλλά καθοριστικῆς ἐπικοινωνίας, ἀρκεῖ νά συλλαμβάνωνται, νά διαβάζωνται καί νά ἑρμηνεύωνται τά ἐκπεμπόμενα καί λαμβανόμενα ἔνθεν καί ἔνθεν μηνύματα τῆς ἐξωτερικευμένης αὐτῆς  ἔκφρασης πού διαγράφεται στό πρόσωπο τοῦ καθενός μας.

Εἶναι ἀληθές τό γεγονός ὅτι, ἅμα τῇ ἀνακοινώσει τῆς εἰσηγήσεως τοῦ προέδρου τῆς Ἑνώσεως ἀποφοίτων, περί ἀπονομῆς τιμῆς εἰς τό πρόσωπόν μου, ἐξεπλάγην κατ’ ἀρχήν, δοθέντος ὅτι οἱ ἄξιοι ἀπονομῆς τιμῆς καί βραβεύσεως πλεῖστοι ὅσοι εἰσίν καί ἕκαστος εἰς τόν ὅν διεκρίθη καί κατεξιώθη χῶρον. Ἀπεδέχθην, κατ’ ἀρχήν, τήν τοῦ Συμβουλίου ἀπόφασιν, ὡς αὕτη ἐκρίθη καί δι’ ὅν ἐτέθη σκοπόν. Πλήν, ἡλικίαν ἔχων, ἥν καί ὑμεῖς ὁρᾶτε, κρίσιν δέ, σύνεσιν, συναίσθησιν καί ἐπίγνωσιν τήν ἐξαρκοῦσαν, οὐ δύναμαι ἀληθῶς  τοιούτου μεγέθους ἀπόδοσιν τιμῆς ἤ γέρατος ἐπίδοσιν ἀβασανίστως ἐπωμισθῆναι, ὅτι συγγραφεῖς μέν πολλοί καί ἄριστοι καί πλέον καλλίονες ἐμοῦ, διδάσκαλοι δέ καί προϊστάμενοι καί ἐκπαιδεύσεως στελέχη ὁμοίως καθ’ ἅπασαν τήν ἐπικράτειαν. Οὐδενός ἄρα εἰς οὐδέν τῶν ἄλλων διαφέρω.

Δυναίμην ἄν ἔγωγε ἀποδεχθῆναι ταύτην τήν τιμήν, εἰ πλέον αὐτῶν  καί τῶν ἄλλων εἴς τι ὑπερεῖχον.

Προσήκει μέν πᾶσιν ὑμῖν ἐπαινεῖν τούς ἐπαξίους καί τούς ὑπέρ τῶν ἄλλων σπουδαῖόν τι πράξαντας ἤ μέγα τι τοῖς ἐπιγενομένοις καταλιπόντας. Δεῖ δέ ὑμᾶς ἅπαντας εἰδέναι, ὅτι οὐ περί πλείστου ζητητέον τό ἐπιβραβεύεσθαι  ἀλλά τό δικαίως καί ἐπαξίως πράττειν καί τόν βίον μηδέποτε κεκμηκότα οὐδέ ῥαθυμοῦντα τόν βραβευόμενον διάγειν.

Ἔγωγε, λέξω μετά παρρησίας, εἰ καί πέπονθα λυγρά, φιλοσοφίας δυνάμει καί θυμοῦ συνάρσει, ταῦτα μετά  σθένους ἀντιπαρῆλθον, ἀρωγός καί τοῖς οἰκείοις γενόμενος. Παῖς ἔτι ὤν, εἶτα δέ νεανίας ἡβάσκων, σφόδρα τῶν γραμμάτων ἔκτοτε ἠράσθην  κοὐδέποτε τήν τούτων σπουδήν ἄχρι σήμερον κατέλιπον, εἰ καί ἐν ἀπορίᾳ ἐχόμενος καί πόνους καί παννυχίας καί χειμῶνας δριμεῖς  ὑποστάς.

Τούτων δοθέντων, περί τήν τῆς γλώττης ἡμῶν τῆς πατρώας σπουδήν, ἅπαντα τόν βίον ἠνάλωσα καί πρός τοῦτο, ἔτι δέ καί ὡς γλωσσαμύντωρ, ἴσως ἐνίων ἑτέρων συγγραφέων ὑπερέχω. Και, τούτου ἕνεκεν, τιμήν τήν ἀποδιδομένην ἀσμένως  ἀποδέχομαι καί τό χρεόν αποτίω, εὖ εἰδώς, τό ὀφειλόμενον εὔγνωμον ἐμοῦ χρέος τοῖς ἐπιβραβεῦσαι συμφρονήσασι.

Ὅτι δέ γλῶτταν μᾶλλον δεῖ πάντας ἡμᾶς διαφυλάττειν ἤ ὁτιοῦν ἕτερόν τι, οὐκ ἀμελητέον ἀλλά πρώτιστον καί κράτιστον. Γλῶττα ἡ Ἑλληνίς ἀφ’ ἑαυτῆς αὐτάρκης ἐστίν, μή ἔχουσα χρείαν οὐδεμιᾶς ἑτέρας. «Γλῶτταν δὲ ὅπως σημαίνῃ τι ἑτέρῳ», ὡς Ἀριστοτέλης ἔφη, ἤ «τή γλῶσσα μοῦ ἔδωσαν ἑλληνική, στίς ἀμμουδιές τοῦ Ὁμήρου» κατ’ Ἐλύτην τόν ποιητήν, ἔτι δέ κατά Σολωμόν Διονύσιον «μίγαρις ἔχω ἄλλο στό νοῦ μου πάρεξ ἐλευθερία καί γλῶσσα».

 Ἡμεῖς δ’αὐτοί, τῆς ἡμετέρας γλώσσης ἁπάσης μᾶλλον αὐτόχειρες γεγόναμεν. Πλήθουσιν σολοικισμῶν και γλωσσαλγημάτων πλείστων ὅσων τῶν τηλεοπτικῶν δημοσιογράφων τά λεγόμενα.  Ὁμοίως καί ἐπί ἱκανῶν τῶν καθ’ ἑκάστην κυκλοφορούντων ἐφημερίδων τε καί περιοδικῶν ἐντύπων γλῶττα ἡ πάτριος ἐν πολλοῖς βαναύσως κακοποιεῖται. Εἰς δέ τά σχολεῖα, ἀπολακτισθείσης ἤδη τῆς κλασσικῆς παιδείας, τῶν μαθητῶν οἱ πλεῖστοι ὑπό λεξιπενίας πάσχουσι καί νοσοῦσι. Βαβυλωνία γάρ γεγόναμεν, βαρύς δέ ἔπληξεν αἰών παιδείαν τε καί γλῶτταν τήν ἑλληνίδα καθομιλουμένην. Γλῶτταν δέ μή ἔχοντες ἀποπνιγόμεθα πάνυ χαλεπῶς.

Περαίνων, ἐπιτραπήτω μοι, ὦ πρόεδρε τῆς Ἑνώσεως καί ὦ φίλτατοί μοι προσκεκλημένοι, ὅπως, παρεκλίνων, ὡς ἔπος εἰπεῖν, κατά τι τοῦ σκοποῦ τῆς ἐδηλώσεως ταύτης, μίαν καί μόνην ἐλεγείαν βραχύστιχον ἀπαγγείλω ὑμῖν, δίκην ὀφειλομένου ἀναθήματος ἤ δίκην χοῶν καί σπονδῶν, τῷ ἀλήστου μνήμης ἐκλιπόντι τέκνῳ ἐμοῦ καί τῆς συνεύνου Σταματίας, ἔχουσαν οὕτω:

Φάος ἡλίου ἐν ἀνθεμόεντι ἔαρι,

ἄλαστον ἐμόν μελιχόμειδον πάι,

ἐριθαλέων ἀνθέων καί ἐλιχρύσων

νεόκμητον ἔρνος ἠρινοῖσιν ἀρούροις.

Μνασόμεθα ἀώρου νεότητος ἥβην

ξύν δάκρυσιν ὑετίοισιν κατά γαῖαν,

ἅμα δ’ εἰδότες εὖ, οὔ τι που τέθνηκας,

ἀλλά, μεταστάσεως ἐντυχών ἐν αἰθέρι,

οὐδέ τί σε χρή τῶν βιοτικῶν ἔτι.

Κελλύφιον δ’ ἔστω σοι ἐμόν ἦτορ.

(Ἔρρωσθε καί πάντα χαίρετε, τύχη δέ τοι ὄλβια δοίη κἀγαθά εἰς ἅπαντας ὑμᾶς.)

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ όλες και όλους σας. Ήταν πάρα πολύ μεγάλη η τιμή που μου κάνατε.

Ιωάννινα 6 Απριλίου 2016

ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΩΛΕΤΤΑΣ

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΕΝΩΣΗΣ ΑΠΟΦΟΙΤΩΝ ΙΕΡΟΔΙΔΑΣΚΑΛΕΙΟΥ ΒΕΛΛΑΣ

ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΒΡΑΒΕΥΣΗΣ ΤΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΚΩΛΕΤΤΑ ( 6 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2016)

Με την ιδιότητα του προέδρου της Ένωσης Αποφοίτων Ιεροδιδασκαλείου Βελλάς Ιωαννίνων, έχω την τιμή και τη χαρά να βρίσκομαι σήμερα ανάμεσά σας αξιότιμες κυρίες και αξιότιμοι κύριοι, σε μια εκδήλωση απονομής τιμής και βράβευσης, την οποία αποφάσισε ομόφωνα το Διοικητικό Συμβούλιο, του εκπαιδευτικού-συγγραφέα-Βελλαΐτη Στέφανου Κωλέττα, για το συγγραφικό έργο του και την εν γένει συμβολή του στα Ελληνικά Γράμματα και στον Ελληνικό Πολιτισμό.

O Στέφανος Κωλέττας είναι ένας εκπαιδευτικός, που ανήλθε όλες τις υπηρεσιακές βαθμίδες της εκπαίδευσης, σε επίπεδο νομού, κι ένας πολυγραφότατος και πολυβραβευμένος συγγραφέας, που έχει προσφέρει πάρα πολλά, όπως θα ακούσουμε στη συνέχεια.

 Γνώστης της Ελληνικής γλώσσας σε όλες τις εξελικτικές της διαδρομές, από τα αρχαία χρόνια μέχρι σήμερα, με ευαισθησίες στον τόπο που τον γέννησε, στην Ήπειρο, αλλά και στον ελληνικό πολιτισμό γενικότερα. Επιπλέον έχει διατελέσει επί μία σχεδόν 20/ετία Γενικός Γραμματέας της Ένωσής μας, θέση την οποία κατέχει επάξια και σήμερα.

Στο πρόσωπο του Στέφανου Κωλέττα, αποδίδουμε σήμερα τιμές και επιβραβεύουμε μαζί του μια ολόκληρη ταξιανθία αποφοίτων Βελλαϊτών, οι οποίοι, από το 1911 και μετά, διέπρεψαν, καταξιώθηκαν και μεγαλούργησαν, τόσο στον δημόσιο, όσο και στον ιδιωτικό τομέα. Φαίδρυναν και αγλάισαν με την παρουσία τους, τη μόρφωσή τους, τις αρετές που κοσμούσαν τον χαρακτήρα τους και τις αξίες μέσα στις οποίες είχαν γαλουχηθεί παιδιόθεν, τα Ελληνικά Γράμματα, τις Νομικές, τις Ιατρικές, τις Οικονομικές, Πολιτικές, Παιδαγωγικές, Θεολογικές, Κλασικές και Θετικές επιστήμες όλων των Πανεπιστημίων της χώρας και ιδιαίτερα των Ιωαννίνων σε μεγάλο αναλογικά αριθμό, και έχουν διαπρέψει σε διαφόρους τομείς μεγάλης εμβέλειας και πανελλήνιας ακτινοβολίας.

Δεν διανοηθήκαμε ποτέ να θέσουμε σε υποδεέστερη μοίρα τους αποφοίτους άλλων  σχολών των Ιωαννίνων και της Ηπείρου γενικότερα ούτε να ισχυριστούμε ότι εκείνοι διέπρεψαν λιγότερο. Δεν βάζουμε στην προκειμένη περίπτωση κανένα τέτοιο μέτρο σύγκρισης. Απλά, το Διοικητικό Συμβούλιο της Ένωσής μας, ως φορέας εκπροσώπησης των αποφοίτων της Βελλάς, σκέφτηκε να αναδείξει στο εξής όσες το δυνατόν περισσότερες προσωπικότητες Βελλαϊτών, τιμώντας με τον τρόπο αυτόν τη Σχολή από την οποία αποφοιτήσαμε. Τη Σχολή που, απλά χωριατόπαιδα τότε, με γνώρισμα σχεδόν γενικευμένο την πενία και την ανέχεια, μας έδωσε τα κατάλληλα εφόδια, την προδιάθεση για μελέτη, την έφεση για περισσότερη γνώση. Και με την εξαρκούσα παιδεία που λάβαμε, ένας μεγάλος αριθμός αποφοίτων επιδόθηκε λίαν επιτυχώς σε περαιτέρω σπουδές και σε ανώτατες πνευματικές και επαγγελματικές αναζητήσεις και επιδιώξεις.

Οι απόφοιτοι της Βελλάς, με το φρόνημά τους αλώβητο και ασύλητες τις αξίες εντός τους, κάλυψαν όλους σχεδόν τους τομείς της πολιτικής, κοινωνικής, διοικητικής, επιχειρηματικής και εκπαιδευτικής δραστηριότητας και σταδιοδρομίας. Διέπρεψαν και διαπρέπουν ακόμη ως Εκπαιδευτικοί, ως περιώνυμοι Γιατροί, ως Νομομαθείς και Οικονομολόγοι, ως ανώτατοι Δικαστικοί, ως αυτοδημιούργητοι Επιχειρηματίες, ως Τραπεζιτικά Διευθυντικά στελέχη, ως Βουλευτές, ως Υπουργοί, ως Δήμαρχοι, ως Σχολάρχες στον ιδιωτικό τομέα και σε ένα πλήθος άλλων δραστηριοτήτων.

Από το άλλο μέρος οι δεσμοί που αναπτύχτηκαν μεταξύ μας στη διάρκεια της εκεί 6/ετούς φοίτησής μας, δεν μπόρεσαν ποτέ να αποδυναμωθούν ούτε να αποσυνδεθούν, γιατί οι ενωτικοί κρίκοι δεν ήταν καμωμένοι από κάποιο μεταλλικό και διαβρώσιμο στην πορεία του χρόνου υλικό στοιχείο, αλλά ήταν δεσμοί άρρηκτοι διαβίου, καμωμένοι από ψυχή και πνεύμα, από βιώματα έντονα και κοινά, από μια εξάχρονη συμβίωση, με τις ίδιες ευκαιρίες εκπαίδευσης, μέσα στο ίδιο περιβάλλον και κάτω από τα εκπαιδευτικά πρότυπα και ιδεώδη εκείνης της εποχής.

Ο Στέφανος Κωλέττας είναι απλά ένας από τους εκατοντάδες αποφοίτους της Βελλάς και κρίναμε ότι η προσφορά του στα Ελληνικά γράμματα ήταν ικανή για μια τέτοια διάκριση και απονομή τιμής και ότι η απόφασή μας αυτή θα είναι η απαρχή για ένα νέο ξεκίνημα της Ένωσής μας  προς την κατεύθυνση βράβευσης και άλλων περιωνύμων Βελλαϊτών στη συνέχεια.

Σας ευχαριστούμε πολύ που τιμήσατε με την παρουσία σας την εκδήλωσή μας αυτή και πιστεύουμε ότι οι κ.κ. ομιλητές θα δικαιώσουν την επιλογή μας αυτή.

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΦΛΩΡΟΣ

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Ο Στέφανος Κωλέττας γεννήθηκε και ζει τώρα στην Κάτω Λαψίστα Ιωαννίνων. Σπούδασε επιστήμες Αγωγής και έλαβε δύο πτυχία (Βελλάς με βαθμό 8,77 και Διετούς μετεκπαίδευσης στο Μαράσλειο Διδασκαλείο με βαθμό 9,78). Γράφτηκε επίσης στην Παιδαγωγική Σχολή του Esslingen της Γερμανίας.

Αρχικά υπηρέτησε ως δάσκαλος σε σχολεία της Κεφαλληνίας, των Αθηνών, της Γερμανίας και του Νομού Ιωαννίνων.

Υπηρέτησε επίσης στο ειδικό σχολείο σωματικά ανάπηρων παιδιών της πόλης Vaihingen της Γερμανίας, καθώς και στο εκπαιδευτικό τμήμα του Ελληνικού Γενικού Προξενείου της πόλης Stuttgart.

Διετέλεσε Γραμματέας και στη συνέχεια Προϊστάμενος της Νομαρχιακής Επιτροπής Λαϊκής Επιμόρφωσης Κεφαλληνίας και Ιθάκης. Μέλος, αιρετό μέλος και Πρόεδρος Περιφερειακών Υπηρεσιακών Συμβουλίων Νομού Κεφαλληνίας και Νομού Ιωαννίνων.

Επί δέκα και πλέον χρόνια (3 θητείες) διετέλεσε προϊστάμενος πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης του Νομού Ιωαννίνων, ασκήσας και καθήκοντα διευθυντού Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης στον ίδιο νομό, θέση από την οποία και συνταξιοδοτήθηκε.

Έλαβε μέρος σε πολλά σεμινάρια, διεθνή συνέδρια, επιμορφώσεις στη Σχολή Δημοσίων Υπαλλήλων, Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, Ινστιτούτο Διαρκούς επιμόρφωσης, Διοικητικών στελεχών εκπαίδευσης κ.ά.

Δίδαξε διοικητικά θέματα σε Περιφερειακά Εκπαιδευτικά Κέντρα δασκάλων και καθηγητών και σε σεμινάρια νεοδιόριστων εκπαιδευτικών πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στους Νομούς Ιωαννίνων, Θεσπρωτίας και Κέρκυρας.

Ασχολήθηκε εντατικά με την περιβαλλοντική εκπαίδευση, την ιστορία και τον πολιτισμό του τόπου μας. Ιδιαιτέρως ασχολείται με τη μελέτη και την έρευνα της αρχαιοελληνικής Γραμματείας, αρυόμενος τα στοιχεία, για την τεκμηρίωση των βιβλίων του, κατ’ εξοχήν με πρωτογενείς πηγές, καθώς γνωρίζει την αρχαία Ελληνική Γλώσσα, στην οποία έγραψε και αρκετές ωδές, ύμνους, εγκώμια, επιγράμματα κ.ά. Είναι μέλος αρκετών ενώσεων συγγραφέων και λογοτεχνών.

Έγραψε 30 και πλέον συνολικά βιβλία, εκ των οποίων 20 έχουν εκδοθεί, 9 είναι μεν ολοκληρωμένα αλλά παραμένουν ανέκδοτα και τα υπόλοιπα είναι ημιτελή. Έγραψε επίσης περισσότερα από 70 άρθρα σε διάφορα περιοδικά και εφημερίδες πανελλήνιας και τοπικής εμβέλειας. Έχει ακόμη μια συλλογή 3.000 περίπου σχολικών βιβλίων και περιοδικών του περασμένου καλού καιρού και της νοσταλγίας, η οποία έχει εκτεθεί πολλές φορές και από διαφόρους φορείς.

Για το συγγραφικό του έργο τιμήθηκε με βραβεία και επαίνους από διάφορους φορείς (Ακαδημία Αθηνών, Ηπειρωτική Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, Φιλολογικό Σύλλογο «Παρνασσός», Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών, Δήμο Ιερής Πόλης Μεσολογγίου, Πανελλήνια Ένωση Λόγου και Τέχνης, με απονομή πλακέτας από το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων κ.ά).